Δεν έχω καμμίαν αμφιβολία πως, αν δεν έβγαζα τα βιογραφικά μου πάρεργα και παραλειπόμενα στο φως της δημοσιότητας, δεν θα ’χανε η Βενετιά βελόνι. Θυμάμαι επίσης κάποιον μακαρίτη θεατράνθρωπο που μου ’δειχνε τρία συρτάρια χαρτιά λέγοντάς μου πως, αν τα δημοσίευε, θα τιναζόταν η Ελλάδα στον αέρα. Για να μην έχουμε τιναχτεί ώς τώρα πάει να πει πως ή δεν τα ’βγαλε από τα συρτάρια του ή δεν είχαν αρκετό μπαρούτι. Δίχως παρόμοιες δυναμιτιστικές διαθέσεις, ένιωσα κι εγώ τον πειρασμό να γράψω περί πραγμάτων και προσώπων –και φυσικά περί του γράφοντος– φροντίζοντας να ’ναι η ανιστόρηση όσο γίνεται πιο ανώδυνη. Έτσι ο μόνος που διακαιούται να μου κάνει αγωγή για δυσφήμιση είμαι εγώ ο ίδιος.
Κάνοντας τους απαραίτητους χρονολογικούς υπολογισμούς γύρω απ\' τη γέννησή μου, συμπεραίνω πως οί γονείς μου μ’ επινόησαν ακριβώς τη μέρα που επικράτησε η Σοβιετική Επανάσταση. Αυτός μπορεί να ’ναι κι ο λόγος που μοιάζω, καθώς με βεβαιώνουν οι αριστεροί μου φίλοι, στον Λένιν. Άσχετα όμως με την οποιαδήποτε ομοιότητά μας, ο μεγάλος ηγέτης μ’ έβλαψε αρκετά, γιατί εξαιτίας του ο παππούς μου, καπιταλίστας τον καιρό εκείνο στην Ουκρανία, έχασε όλο του το βιός κι από τότες η οικογένεια ψωμοζούσε. Ο πατέρας μου, κατά καλή του τύχη, πρόφτασε να σπουδάσει μεταλλειολόγος κι ήτανε στον καιρό του απ’ τους πρώτους του τόπου μας. Μη έχοντας όμως το εμπορικό μυαλό του παππού μου, βοήθησε άλλους να προκόψουν, μα ό,τι δουλειά έκανε για λογαριασμό του φουντάρησε. Αυτό ίσως να ξηγάει γιατί κι εγώ, σαν μήλο που πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά, στάθηκα πάντα μου μπόσικος επιχειρηματίας. Αλλά γιατί να προδιαθέσω τον αναγνώστη εναντίον μου από τώρα;